Zo heel af en toe kom haar weer tegen, mijn eerste vriendin. En hoe gek ik dat eigenlijk zelf ook vind, er blijft altijd een sexueel geladen spanningsveld tussen ons bestaan. Eigenlijk was het gewoon wachten op het moment dat het een keer zou gebeuren. Hoewel ik er bepaald niet op uit was, wisten we beiden dat het toch een keer zou gebeuren. Een paar maanden later was het inderdaad bingo…

Een mooie warme zomeravond, vrouwlief  op bezoek bij een vriendin en mijn dochter met haar vriendje een weekendje Amsterdam. Het was te mooi weer om binnen te blijven zitten en in de tuin met een goed boek kon me niet echt boeien. Toen mijn studiemaatje Ben belde en vroeg of ik mee ging naar een of ander vaag Jazz bandje dacht ik ook niet lang na. Een kwartier later parkeerde ik mijn auto voor zijn huis. Ik belde aan en hij deed de deur open, niet om mij binnen te laten maar om er zelf door naar buiten te stappen.
“Kom op, we gaan gelijk”, zei hij.
“Lopen of met de auto?”, vroeg ik.
“Tis tien minuten lopen luilak”, was het antwoord.
Ik sputterde nog even tegen, maar wist wel dat hij wel gelijk had. Lachend gingen we op pad, gelukkig speelde het jazzbandje op een klein podium bij een paar terrasjes. Tot mijn verbazing zag ik een oude bekende op het podium. Hij speelde met zijn sax de sterren van de hemel wat oude herinneringen bij mij opriep. Herinneringen aan wilde avonturen, een band waarmee we de jongerencentra in het land mee op de kop zetten. Wilde feesten, met de altijd gewillige meiden en het plotselinge einde toen ik tot over mijn oren verliefd raakte. Dat meisje veroorzaakte ongewild ruzie in de band, wat eigenlijk mijn schuld was, maar wat ik toen niet toegeven wilde. Ik was zo verliefd en wilde niets anders meer dan bij haar zijn. De band kon me gestolen worden. Mijn gitaar hing eigenlijk al aan de wilgen alleen wist ik het zelf nog niet.
De band ging kapot aan ruzietjes om niks en mijn gitaar werd stoffig in een donker hoekje. De relatie met mijn nieuwe vriendin was gepassioneerd, die zomer brachten we drie weken in bed door. Alleen omdat we zo af en toe ook eten moesten en een douche nodig hadden verlieten we de slaapkamer.
Het hoofdstuk pijpen gaf zij een volledig nieuwe inhoud. De eerste keer dat ze dat bij me deed, onder de douche na een lange vrijpartij, dacht ik dat ik zou ontploffen. Iedere keer liet ze mij bijna klaarkomen en stelde dat moment keer over keer weer uit.
Ik wist het zeker, wij wisten het zeker, dit zou eeuwig duren. Maar zoals je al verwacht  natuurlijk, gebeurde dat niet. Door het plotselinge overlijden  van mijn moeder raakte ik gestrest en niet zo’n klein beetje ook, hoewel ik bepaald geen goede relatie met mijn ouders had, raakte het mij diep.
Dat was iets wat mij nog nooit was overkomen, mijn emoties hadden nog nooit zo mijn leven beheerst. Daarin zag ik mij als onaantastbaar, toen dat toch niet zo bleek, stortte mijn wereld in. Ik werd er aggressief van en mijn vriendin wist er geen raad mee wat uiteindelijk het einde van onze relatie werd. Niet haar keuze, maar mijn onkunde om met emoties om te gaan. Ik smeet mijn ring naar haar hoofd en verdween uit haar leven.
Toch ben ik haar nooit vergeten. Meer dan dat, ik ben heel lang onbewust geweest van de sluimerende gevoelens voor haar.
Tot ik die jongen op het podium zag eigenlijk en de herinneringen terugkwamen. En van mijn vriendin herinnerde ik mij natuurlijk alleen de leuke dingen, idioot eigenlijk ons geheugen. Zo stond ik diep in gedachten verzonken in een druk café, een band die de sterren van de hemel wilde spelen en meende dat te doen door flink hard te spelen. Het ging eigenlijk allemaal langs mij heen. Een gewillig slachtoffer voor een zakkenroller, volledig inbeslaggenomen door mijn herinneringen.
Hoe lang ik zo stond, geen idee eigenlijk.
Ik werd pas wakker toen ik werd aangesproken door een stem die mij toch wel bekend voorkwam. De schok was des te groter toen ik mijn vriendin ineens lachend voor me zag staan.
“Ha Michael, hoe is het met jou?” vroeg ze.
Ik moet er nogal verdwaasd uit hebben gezien, ze wilde zich net omdraaien en weglopen omdat ik niet echt reageerde.
“Leonie’, wist ik er sputterend uit te brengen alsof ik nooit eerder een meisje had aangesproken. Ze lachte om mijn gestotter.
“Goh, dat heb ik vroeger nooit bij je opgemerkt”, sprak ze lachend.
Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen, maar besloot gewoon te vertellen waarom ik zo afwezig was.
“Ehh, tja, toen ik hier binnenkwam zag ik Dirk op het podium, dat riep wat herinneringen op. Aan jou eigenlijk en aan hoe abrupt we toen uit elkaar zijn gegaan”, vertelde ik.
“Alleen dat maar, je hebt toch nog wel een paar goede herinneringen aan mij mag ik hopen”, vroeg ze.
“Ja natuurlijk”, antwoordde ik snel. Een heleboel zelfs, nogal veel wat ik hier beter niet kan zeggen lijkt me”, ging ik verder.
“Dan zoeken we toch iets op waar dat wel kan”, stelde ze voor.
“Lijkt me leuk Leonie, ik zal even tegen Ben zeggen dat ik weg ga, momentje”, zei ik vlug. Ben keek mij wat vreemd aan, maar zag Leonie en begreep meteen wat er aan de hand was.
Ik wrong mij weer tussen de mensenmassa door en samen met Leonie verlieten we de herrie. Buiten keek ze mij aan en vroeg: “Waar gaan we naar toe?”
Ik stelde haar een cafeetje voor waar je gewoon rustig kan zitten en ongestoord kan praten, hoewel ik eigenlijk liever iets anders had gewild.
Dat ik daar niet de enige in was bleek toen ze voorstelde om naar haar huis te gaan.
Daar kon ik geen nee tegen zeggen en ik vertelde dat mijn auto een paar minuten wandelen verder stond. Het was een mooie warme avond, dus een wandeling was aangenaam.
“Ik wist niet wat ik zag toen ik je daar alleen en zo stil zag staan”, begon ze.
“Ik was alleen thuis en Ben vroeg me of ik mee wilde naar die Jazz band. Ik had geen zin om lui voor de buis te gaan hangen en mijn boek kon mij ook al niet boeien”
“Zo ken ik je tenminste weer, ik vroeg mij al af waar die wildebras was gebleven. Ik dacht al dat die met je lange haar was verdwenen”, zei ze een beetje spottend.
“Ja, ik weet het, ik krijg een ouwe kop. Mijn lange blonde haar heeft plaats gemaakt voor grijs kort stekelig haar. Een weet je wat het gekke is, ik heb nog steeds een hekel aan de kapper”, vertelde ik haar alsof ze nooit uit mijn leven was weggeweest.
In de verte zag ik mijn auto al staan te glimmen in de ondergaande zon. Maar goed dat ik dat ding net gewassen had.
“We zijn allebei een beetje verandert”, merkte ze op.
“Nou jij ziet er anders nog steeds heel erg …”, verder kwam ik niet.
“Vind je me nog steeds een lekker ding?”, vroeg  ze er overheen.
“Waarom denk je dat ik anders met je mee ging?, merkte ik op terwijl we vlakbij mijn auto aankwamen.
Ik drukte op het knopje van de afstandsbediening zodat de lampen van mijn auto begonnen te knipperen.
“Je bent nog steeds gek van speeltjes, zie ik. En heb je jouw huis helemaal vol gebouwd met die handjes?” vroeg ze.
Ik was stom verbaasd dat ze dat nog wist, maar moest tot mijn spijt vertellen dat het er nooit van gekomen was. We stapten in de auto en ik wilde meteen wegrijden.
“We hoeven de trein niet te halen… en ik wel nu eerst wel eens een zoen van je”.
Ze sloeg haar armen om mijn nek en trok mij dicht tegen haar aan.